Goirle – Nog niet zo heel lang geleden sloeg de klok 12, toen 7500 ratingpunten het Hof van Holland binnenstapten. Enigszins verward keken zij om zich heen: “Waar zijn nu weer we aanbeland?” Als dit een film was, zou hij zeker in zwart-wit zijn. Elk detail klopte, de massief eikenhouten tafels, de gordijnen voor de ramen en de bar, waar nog slechts met houten Guldens betaald kon worden. Achter deze bar de sympathieke Corry, minstens twee keer pensioengerechtigd en scherp van geest én van tong. Het was rumoerig in de kroeg, waar op dit moment exact 13 personen zijn. Een onheilspellend voorteken. Het blijkt dat één speler slechts de avond tevoren een postduif had gestuurd: na het aanzien van de tegenstander was het dun hem in de broek gelopen. Er werd gezocht naar een waardig vervanger. De wijzer klom hoger terwijl nog 8000 punten hun entree maakten. Het werd tijd de wapens te trekken in de volgende zaal, waar zich ritmisch een druppel van het plafond allengs naar de vloer haastte. De gure storm van de avond tevoren had duidelijk zijn sporen achtergelaten. De wijzer van de klok stond welhaast beneden, toen de Goirlese mechanieken met Zwitserse precisie in werking gesteld werden.
