Na een aantal jaar het sterke team uit Wolluk op bezoek te hebben gekregen in Zundert, was het afgelopen zaterdag tijd om “Hotel Waalwijk” een bezoekje te brengen. Bij aankomst in het hotel stond te kerstboom met cadeautjes al te wachten, en aan het einde van de dag konden we inderdaad 6 van de 8 cadeautjes in de kofferbak laden. De twee belangrijke matchpunten die dit oplevert, zorgen ervoor dat Raadsheer 1 op een roze wolk zit en handhaving goed mogelijk lijkt.
Een paar weken terug heb ik de Schaakrocknacht gespeeld, een evenement met schaken en rock natuurlijk. Ik heb me even afgevraagd of het verhaal wel op de website van De Raadsheer thuishoort, omdat het in Kerkrade was en ik met mensen uit Maastricht was, maar het verhaal is te mooi om niet te vertellen. Dus bij deze. N.B. In tegenstelling tot de meeste van mijn andere verhalen, zal ik hier niet overdrijven of het verhaal van meer opsmuk voorzien dan nodig. Zoals het hier staat, was het echt.
1922 is de rating van John van Dijk. 1922 is ook het geboortejaar van mijn oma (oké, eigenlijk is het 1932, maar dat is voor het verhaal niet zo mooi). 1922 is namelijk bovenal de laatste keer geweest dat de interieurarchitect van Goirle “Het Hof van Holland” van een retenieuwe, spliksplintermoderne uitstraling voorzag, compleet met versgeschoten rendierkoppen en valletjes (zoekt u gerust even op wat dat zijn, dat heb ik ook moeten doen). Tenslotte is 1922 het jaar waarin Corry, barwacht van dat Hof van Holland, de pensioengerechtigde leeftijd bereikte. Afijn, dit is een lange intro om te zeggen dat we in een bouwval speelden.
Pion achter
Het hele seizoen is het al raak. Binnen 5 zetten staat het eerste team gemiddeld een halve pion achter. Zo ook tegen De Kemppion uit het wel bekende Eersel, of Steensel. Dat maakt niet uit, aldus de Steenselse woorden, of Eerselse. Niemand die het verschil weet. De Kemppionnen waren bepaald geen Kampioenen, want ze stonden stijf onderaan en moesten winnen om zich nog theoretisch te kunnen handhaven. En da’s niet lekker, tegen De Raadsheer.
Het Offerfeest (Arabisch: عيد الأضحى, Id al-Adha) is het tweede Id-feest in de Islam. Het wordt gevierd ter nagedachtenis aan de profeet Ibrahim, die bereid was zijn zoon te offeren in opdracht van God. De Koran noemt echter geen naam van de zoon bij de beschrijving van dit verhaal in Soera De in de Rangen Behorenden. De meeste moslims nemen aan dat het zou gaan om zijn zoon Ismaïl. Toen Ibrahim zijn zoon ter ere van God met een mes wilde doden, sneed het mes niet. Vervolgens klonk de stem van God en die stuurde vervolgens een engel naar profeet Ibrahim die zei dat een ram de plaats van de zoon mocht innemen.
Lief Dagboek, 7-februari
Goirle – Nog niet zo heel lang geleden sloeg de klok 12, toen 7500 ratingpunten het Hof van Holland binnenstapten. Enigszins verward keken zij om zich heen: “Waar zijn nu weer we aanbeland?” Als dit een film was, zou hij zeker in zwart-wit zijn. Elk detail klopte, de massief eikenhouten tafels, de gordijnen voor de ramen en de bar, waar nog slechts met houten Guldens betaald kon worden. Achter deze bar de sympathieke Corry, minstens twee keer pensioengerechtigd en scherp van geest én van tong. Het was rumoerig in de kroeg, waar op dit moment exact 13 personen zijn. Een onheilspellend voorteken. Het blijkt dat één speler slechts de avond tevoren een postduif had gestuurd: na het aanzien van de tegenstander was het dun hem in de broek gelopen. Er werd gezocht naar een waardig vervanger. De wijzer klom hoger terwijl nog 8000 punten hun entree maakten. Het werd tijd de wapens te trekken in de volgende zaal, waar zich ritmisch een druppel van het plafond allengs naar de vloer haastte. De gure storm van de avond tevoren had duidelijk zijn sporen achtergelaten. De wijzer van de klok stond welhaast beneden, toen de Goirlese mechanieken met Zwitserse precisie in werking gesteld werden.