Een paar weken terug heb ik de Schaakrocknacht gespeeld, een evenement met schaken en rock natuurlijk. Ik heb me even afgevraagd of het verhaal wel op de website van De Raadsheer thuishoort, omdat het in Kerkrade was en ik met mensen uit Maastricht was, maar het verhaal is te mooi om niet te vertellen. Dus bij deze. N.B. In tegenstelling tot de meeste van mijn andere verhalen, zal ik hier niet overdrijven of het verhaal van meer opsmuk voorzien dan nodig. Zoals het hier staat, was het echt.

Ik rijd in de auto met 4 mensen naar de Schaakrocknacht in Kerkrade. Ferry (een jaar of 50 en BOB van dienst), Maarten en Jasper (beiden zo rond de 30; Jasper is ooit op het tuinschaaktoernooi geweest). We komen omstreeks 21:00 aan bij het “Sjaater Hoes” in Kerkrade. Als we de deur openzwaaien, is er een bruiloft bezig in de grote zaal. 200 man zingen, dansen en staan op tafel. We kijken elkaar aan: we waren toch op een schaaktoernooi? We kijken naar rechts en even later naar links en zien daar een aantal schakers lopen. Inderdaad, op 5 meter lopen is er een zaal ingericht voor een schaaktoernooi. Vanaf het moment dat we over de deur stappen was er in een keer helemaal niks meer te horen van de bruiloft. Maar niet omdat de muren zo goed geïsoleerd zijn, nee, alle deuren staan wagenwijd open. We horen niks meer van de bruiloft omdat er wel zo’n oorverdovend hard geluid uit de speakers komt, het moet iets van Pink Floyd of The Who of iets zijn, ik ken het nummer namelijk niet.

Sfeerimpressie: de zaal is in 2 stukken te verdelen. Het ene gedeelte, waar de organisator zit met tablet en laptop, is het “uitrustgedeelte”. Hier kun je elkaar nog wel verstaan, mits je stevig schreeuwt. In het andere gedeelte, waar geschaakt wordt, is proberen te praten zinloos. Je kan elkaar met geen mogelijkheid verstaan. Op bord 4, het dichtst bij de speaker, voel je letterlijk de wind door je haren vliegen. Aan de andere kant van de zaal staat een verdwaald discolicht; paars, rood en groen licht vult tegelijkertijd de zaal. We melden ons aan voor het toernooi van 5 min p.p.p.p. en besluiten een rondje per ronde te bestellen. Als we zouden weten dat er 18 rondes zijn, zouden we het wellicht wat rustiger aan doen.

19 mensen doen er in totaal mee, geen grote opkomst maar dat mag de pret niet drukken. In ronde 1 speel ik tegen onze BOB op het kippenveltrekkende bord 4. Met allebei nog zo’n 3 minuten op de klok wordt de muziek zachter gezet, pakt de organisator de microfoon en begint aan zijn boodschap: “Dames en heren, dit is vraag 1 van de RRRockquiz. Als ik zeg: [één of andere naam], dan zegt u? A: [band A], [band b] tot en met D. Ik herhaal: Als ik zeg…” *ik speel mijn paard ondertussen naar c4 en vul B in op mijn blaadje. Op dit punt moet u weten dat er 3 Duitsers aanwezig zijn, anders begrijpt u de volgende zin van de organisator niet: “Meine Damen und Herren, wann ich sage: …” U snapt de boodschap. Voordat hij de muziek weer aanzet, besluit hij zijn toespraak met: “Verzoekjes om de muziek zachter te zetten worden niet gehonoreerd, verzoekjes om hem harder te zetten wwweeelll!” Mafkees.

Gaandeweg de avond komen verschillende bruiloftgangers een kijkje nemen waar die rare schakers nu weer mee bezig zijn, met rond een uur of 1 een polonaise als hoogtepunt. Op dit moment heeft uw verslaggever al ruim 13 speelrondes op zijn drankrekening staan.

Nog 5 rondes later is het tijd voor de prijsuitreiking. De eindstand wordt bepaald door het puntenaantal achter het bord op te tellen bij het aantal goede vragen op de quiz. Ik gok dat ik 9 partijen heb gewonnen en zo’n 0 van de 20 vragen goed, maar eigenlijk heb ik van allebei geen idee. Toch blijkt dit of een ander reusachtig puntenaantal goed voor een 6^e plaats die een DVD van The Doors oplevert. Verder hebben ook Ferry en Maarten een DVD van hun favoriete band gescoord met een 3^e en 4^e plek. Dit moet natuurlijk gevierd worden met een welverdiend pilsje onder de klanken van Muse – Psycho waarna we richting Maastricht keren.

Aangekomen in Maastricht *hier eindigt de beschrijving van het toernooi* is er nog 1 iemand die natuurlijk nog wel zin heeft om de stad in te duiken. We besluiten naar The Duke te gaan, een bruine kroeg met platen en foto’s van bekende muzikanten aan de muren en waar livemuziek gespeeld wordt. The Duke is allang dicht, het is namelijk al lang 3 uur geweest. Waar ik en Jasper het wel voor gezien willen houden, heeft Ferry nog wel zin in een bakkie en gaat ons voor naar de Markt, alwaar we een tent bezoeken die Leo, Maikel en Sander inmiddels ook vanbinnen kennen. Het duurt even voordat ik me bedenk dat je van biertjes ook niet veel wijzer wordt, dus was het tijd voor sambucca. Jasper past, Ferry heeft er wel trek in en zo geschiedt. Even later besluit Ferry dit te matchen met een oude kennis van velen: tequila. Als de smaak net gezakt is, staan er ineens nog 2 op de bar.

Na het verorberen van dit buitenkansje moet ik tot mijn grote spijt bekennen dat mijn avond hier eindigt. Ofja, het schijnt dat er nog van alles is gebeurd, maar ik word ’s ochtends om 14:00 wakker in mijn bed met 3 biertjes en 3 glazen op tafel. En een enorme lach op mijn gezicht.