Voordat de achtste en veurletste ronde gespeeld werd, mochten we nog dromen van het kampioenschap. We wisten weliswaar dat het niet makkelijk zou worden, maar onze tegenstander had zowel een voordeel als een nadeel: tegenstander Stukkenjagers 4 stond bovenaan en was dus een lastige tegenstander, maar het was voor ons wel een uitgelezen kans om een concurrent naar de Eeuwige (stukken-)Jachtvelden te sturen. Afijn, zoals u aan de inleiding kunt lezen, kunnen we nog altijd kampioen worden, maar dat zal dan volgend seizoen moeten gebeuren.
We speelden op de bekende Stukkenjagerslocatie in het centrum van Stilburg en dat zorgde ervoor dat de gemiddelde reistijd per speler korter was dan wanneer we thuis spelen. Dat effect werd dan weer teniet gedaan omdat elk team behalve het 5e om 12 uur begon. Het 5e, poulegenoot van ons weledele Tweede, streed om het kampioenschap in de laatste ronde en wilde vermoedelijk niet dat er scores zouden uitlekken wanneer ze een uur eerder zouden beginnen. Nergens voor nodig natuurlijk, wij zouden het nóóit in ons hoofd halen om de scores door te sturen. Nee joh, echt niet!
Maar het feit dat we om stipt 12 uur al uit de zon en in de speelzaal werden gejaagd, en het feit dat de concurrent van het Tweede een uur later begon, bood wel een uitgelezen mogelijkheid om de kampioenschapsstrijd in klasse 2B te volgen. Niek maakte gretig van dat aanbod gebruik en maakte nog voor 13 uur remise met Reinier Jacquet. Ik heb er weinig van gezien, maar het lijkt me sterk dat het bord in vuur en vlam stond.
Nog geen kwartier later was het de beurt aan Jorrit die op bord 3 weer zijn meest ambitieuze spel van stal haalde. Even had ik goede hoop dat hij zou winnen omdat zijn tegenstander in slaap zou sukkelen, maar de beste man kon wakker blijven en remise was een logisch resultaat.
Zelf was ik de derde die het terras en de zon opzocht. Nadat ik zag dat zowel onze zeer gerespecteerde teamleider als onze voorzitter remise hadden gemaakt, kon ik natuurlijk niet achter blijven. Daar kwam bij dat ik Adrie en Erik een pionnetje voor zag staan (waarover later meer) en Mitchell een pionnetje achter. Later had ik toch wel een beetje spijt van mijn remise. Ik had namelijk goede kansen om mijn tegenstander op levenservaring te pakken; ik heb er toch ruim 2x zoveel van als Constantijn Beukema!
En ook John volgde al snel het goede voorbeeld. Hij speelde weer eens een keer tegen Joost op ’t Hoog, waartegen hij al vaker speelde. Beide spelers houden ervan een klein voordeeltje langzaam uit te bouwen, waardoor het ze geen van beiden lukte. Zo werd het 2-2 en moest er intussen toch wel een keer gewonnen worden.
Dat lukte Erik helaas niet. Waar ik dacht dat hij een pion voorstond, bleek ik vergeten zijn de stelling te bekijken. Erik gebruikte wel veel tijd op bord 6, maar dat kan niet geweest zijn omdat hij nu zo ontzettend veel mogelijkheden had. Routinier Kienfong Lie-Kwie wist wel raad met deze ruimte en trok de stand in het voordeel van de oosterburen.
Adrie van Opdorp had de kans dit recht te trekken na de hele partij een (dubbel)pionnetje voor te hebben gestaan op bord 8, maar moest in het eindspel het initiatief aan de tegenstander laten. Heel lang bleef Adrie als een bokser zijn voordeeltje verdedigen, maar na 9 rondes besloot de scheidsrechter op basis van punten geen winnaar aan te wijzen. 3½ – 2½.
Dan moest het maar gebeuren door Daan (bord 1) en Mitchell (bord 2).
Mitchell was de avond vantevoren op trainingskamp geweest naar de speciaalbierkroeg om de hoek van de speelzaal. Dit worp meteen zijn vruchten af. Teamleider Niek had Mitchell op het hart gedrukt de partij toch vooral serieus te benaderen en geen gekke dingen te doen, waarna Mitch er na 3 zetten in slaagde met zwart een pion te offeren tegen een hoop initiatief en open lijnen. Precies zoals het hoort. Helaas kon Ron de Veen de rijen gesloten houden en steeds verder de compensatie van Mitchell inperken. Na verloop van tijd stond de Tilburgse student gewoon een pion achter en moest zich na een lang gevecht gewonnen geven. 4½ – 2½.
Dat was ook het moment waarop Daan besefte dat hij zijn ongelijke lopereindspel kon remiseren. Al vroeg werd de partij vleuggellam gelegd door Henk-Jan Beukema. Daan wist knap wakker te blijven en bleef proberen voordeel te krijgen. Hoewel hij daarmee nooit in de problemen is geweest, kon hij helaas niet genoeg voordeeltjes opstapelen. Een remise en een 5-3 was het gevolg.
Geen man overboord, we doen nog gewoon mee om het kampioenschap. Van volgend jaar. De laatste ronde spelen we nog tegen het sterke Veldhoven en kunnen we nog derde worden, maar gelukkig is het degradatiespook ook al een tijdje verjaagd. Omdat ik zelf een vakantie belangrijker vond dan de laatste externe partij, wens ik u vanaf deze plek het beste. We zien ons op het Limburg Open, het Teerfeest, volgend jaar of alle 3.
