Om dit bericht te kunnen lezen moet je ingelogd zijn.

Ik adem nog maar eens diep in. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik moet blijven gaan. Toegegeven, de voorbereiding op Maastricht was misschien niet ideaal maar een bepaalde basis heb je toch altijd wel. Daar kun je dan op terug vallen. Gewoon een kwestie van een harde kop hebben.

Afgelopen donderdag was het de afsluiting van weer een mooi jaar schaakplezier. Het seizoen werd in stijl afgesloten met de 4^e ronde in het rapidtoernooi. Er was een recordaantal van 28 schakers aanwezig zodat er 7 teams van 4 spelers geformeerd konden worden die elk 3 ronden speelden. Tussen de verschillende ronden door werd de prijsuitreiking van de interne competitie verricht door Jos.

Mia van Baarsen

Mia, Mia van Baarsen! Zonder een seconde na te denken noemde Roel in het vorige interview haar naam. Nou daar is ze dan. Ik ken Mia als een vrolijke, positieve ondernemende dame. Laten we eens kijken of dat beeld een beetje klopt. Ze komt wandelend met paraplu aanlopen en we hebben er allebei zin in.

Vorige keer sloot ik mijn verslag af met de opmerking dat er nog 2 wedstrijden te spelen waren. Als we ze allebei zouden winnen, zouden we kampioen zijn. Maar we moesten nog wel tegen de sterkste teams, dus dat het zeer onwaarschijnlijk was, hadden we al wel voorspeld. Maar dat we na de eerste van de 2 wedstrijden Veilig Thuis moesten bellen omdat we door Stukkenjagers volledig zouden worden afgetuigd, dat hadden we dan ook weer niet verwacht. Dit betekent dat we de spelers van Goes mogen feliciteren met hun kampioenschap, en in de laatste ronde in mei kunnen we ze de felicitaties in persoon gaan uitdelen.

Raadsheer 3 werd op pad gestuurd naar het Oost-Brabantse Oss. Niet in de gebruikelijke setting maar met 2 kanjers als invallers: Luuk van Dongen en René Roks. Luuk kwam op eigen gelegenheid met zijn vriendin opdraven. Een betere supporter als je lief kun je je natuurlijk niet wensen. De twee tortelduifjes kenden elkaar één jaar en dat prille geluk werd toevallig dat weekend liefdevol gevierd. Wij, René en Mia, werden bij het Van der Valk Hotel  in Breda opgepikt door William Gommers. Hij kon ’s morgens thuis nog niet weten dat het vanuit zijn woonplaats Ossendrecht een helse rit naar Oss zou worden. Het begon voor Roosendaal al met twee omleidingen en via allerlei binnenwegen en sluiproutes stond hij op een gegeven moment met zijn nieuwe auto, een prachtige elektrische Mustang, in het centrum van Roosendaal. Uiteindelijk pikte hij ons tegen twaalven op. Geen probleem, tijd genoeg zou je zeggen maar je kon aan het rood aangelopen hoofd van William zien dat hij zich tijdens etappe 1 van de koers behoorlijk achter het stuur had zitten opwinden. Niet de ideale voorbereiding op een schaakpartij in Oss, zou je zeggen.  Maar er wachtte nog meer onheil. Bij Rosmalen vond de TomTom het een goed idee om ons binnendoor te loodsen. Via Maren, Maren-Kessel, Lith en Lithoijen. Een prachtige alternatieve fruit- en perenroute, vooral als je op de fiets bent, maar als je haast hebt, en dat hadden we, was de snelweg toch beter geweest. Uiteindelijk kwamen we 2 minuten voor tijd aan.