prrrrrrrrrrrrrrt, prrrrrrrrrrrrrrrrt, prrrrrrrrrrrrrt,  naast mn bed ligt een telefoon te bibberen. Hallo? Half slaperig hoor ik mijn fietsendealer vragen hoe het gaat. Van het ene op het andere moment ben ik klaar wakker. Wat heb jij een lef mij nog te bellen zeg ik. 3 kwart jaar geleden heb je me met technische problemen laten zitten. Al je beloftes ben je niet na gekomen, je monteur is een prutser en de service bus is nooit langs geweest. Ik heb zelf het benodigde gekocht, zelf de zaken opgelost en dat alles met behulp van info op het web. Er zijn geen excuses, je had minstens kunnen vragen of de service gelukt was. Maar weet je ik ga vandaag leuke dingen doen en heb geen zin dit te laten bederven door een minkukel zoals jij, zoek het maar uit eikel, tuut tuut tuut tuut.

Rond 12.00 uur komen Johan en Ron uit de auto om bij mij binnen rond te neuzen. Snel trek ik mn jas aan, ren ik naar de voordeur, stap ik naar buiten en trek net op tijd de voordeur voor hun neus dicht. Mijn jongste zoon zwaait dankbaar voor het raam. Ik krijg van Johan de belangrijke taak om onze weg op files te controleren. Hij heeft op de radio gehoord dat er een ongeluk is gebeurd. Op mijn mobiel zoek ik de gevraagde informatie, terwijl Johan mij aantuurt. Zowel via Rotterdam als via Utrecht staat het dicht zeg ik, terwijl Johan mij aan zit te gapen……Er wordt verwacht dat de file via Rotterdam om 14.00 uur is opgelost, Johan ondersteunt zijn hoofd met zijn linkerhand en kijkt me gemoedelijk aan……….                       Zeg Johan, ik kan dit ook rijdend vinden hoor en die file zit niet tussen Zundert en de Haagse Beemden in Breda! Geschrokken wordt de wagen gestart en gaan we op weg. Als vanouds lijkt Breda een stad te zijn waar onze chauffeur nog nooit geweest is, ook voor de Rotterdammert is de weg naar Frank een groot raadsel. Verbaast kijken ze hun ogen uit in deze nieuwe omgeving terwijl ik de wagen naar frank loods. Frank is net te traag en nieuwsgierig glippen we bij hem naar binnen. Frank verteld over een ingewikkeld plan om die ene muur er uit te halen, om dan in zijn garage een kookeiland te maken en om dan de garage bij de woonkamer te betrekken en de keuken weg te halen , de vloer door te trekken en de auto in de keuken te parkeren… Nou dat klinkt goed frank, zullen we nu maar gaan ?

Gezellig zoeven we over de snelweg, en zoals de rode zee voor Mozes openging zo verdween rond 14.00 uur de file voor onze motorkap. prrrrrrrrrrrrrrrrt prrrrrrrrrrrrrrrrrrrt, Hallo? Mijn letselschade advocaat zegt net gesproken te hebben met mijn trauma-rijopleidings-psycholoog en mij niet te herkennen in zijn omschrijving van het voorval deze ochtend. Ik heb hem een minkukel genoemd, gezegd dat het te lang duurde en dat ik het zelf opgelost had. Het was deze ochtend dus niet mijn fietsendealer, wat een blunder. Hoe dichter we Wijk aan Zee naderen hoe lastiger het wordt de juiste route te volgen. Hier ging je fout, hier ging je ook al eens fout en de laatste keer ging je hier fout, denk je dat we nu goed gaan Johan? Hij kijkt me met bloeddoorlopen ogen aan.

Zullen we eerst inschrijven voor het toernooi of zullen we eerst inchecken in het Hotel? Ieder jaar dezelfde vraag met hetzelfde antwoord wekt de nodige hilariteit. Met onze inschrijvingsbewijzen vertrekken we richting Hotel. Ik maak frank zenuwachtig als ik zeg dat dit jaar de kamerindeling gewijzigd is, en dat hij samen met mij het liefdesnestje deelt. Zullen we de matrassen dwars leggen, vraag ik. Groengeel vlucht hij samen met Johan zijn kamer in en draait snel de deur op slot. Goos en Richard zijn ook in het hotel gearriveerd, gebroederlijk praten we samen met zn zessen bij. Onze groep wordt steeds groter en we zullen volgend jaar met 7 zijn.

Volgens Richard gaan de keukens pas om 17.00 uur open en heeft bellen voor deze tijd geen enkele zin. Goos belt om 15.45 en zegt, ja met Willem de Kort, wij komen om 16.30 eten. Ok. Restaurant Klein Zwitserland is een van de beste restaurants ter plaatse met een uiterst vriendelijke eigenaar. Hij weet dat het toernooi om half zeven begint en doet zijn best voor die tijd te serveren. Na een lekkere maaltijd neemt hij afscheid van ons en ruim op tijd gaan we naar onze speelzaal. Omdat net als vorig jaar het commentaar verzorgt wordt in café de Zon, moeten een groot aantal spelers de Duin op om in een Hotel aldaar te spelen. Niemand van ons is gelukkig daarvoor uitgeloot, we spelen alle 6 gezellig in de grote zaal. Vol spanning wachten we om half 7 op de gong, tevergeefs want we mogen gewoon gaan beginnen. Ik speel met zwart in groep 6, en na een oersaaie afruilvariant belanden we in een stelling waar je meteen van gaapt. Remise wordt vrij snel overeen gekomen en mijn tegenstander lust ook graag een Texelsche scuumkop. Frank zit in groep 2 achter een koord te spelen, dat ziet er zeer professioneel uit. Ondanks dat wordt ie keihard van het bord geslagen. Johan is nergens te vinden, met een grote lach kom ik hem in de gang tegen, met een vol punt in groep 3 is hij terecht zeer tevreden. Richard speelt in groep 5 en krijgt de deksel op zijn neus. Mokkig en teleurgesteld beloofd hij de komende wedstrijden iedereen flink af te straffen, zijn ware Raadsheerbloed begint te koken. Goos speelt in groep 7, dit is veel te laag voor deze kanjer en zonder veel moeite harkt hij zijn punt binnen. Ron in groep 8 schuift eerst de spelregels aan de kant en komt in een gewonnen eindstelling. Deze niet te verliezen positie wordt vakkundig omgezet in remise en beduusd neemt hij plaats aan de bar. En wie staat ons daar in de zaal te supporteren? Jawel de enige echte Frank Rockx, is speciaal voor ons het hele weekend overgekomen. Met zijn zevenen sluiten we gezellig af in de Moriaan. Frank Rockx was niet van plan veel geld uit te geven voor het Hotel. De gevolgen werden meteen duidelijk. Aangekomen bij zijn Hotel was alles dicht, hij had geen sleutel en niemand deed er open. Lachend namen we hem mee naar ons Hotel wat er naast was. Kijk Frank dit heb je als je een euro meer uitgeeft. Warm werden we ontvangen in een zaal vol schakers en live muziek. We genoten we van de laatste klanken van de Dire straits coverband. Als je deze band na wil spelen moet je het goed doen of niet. Zij deden het niet goed en wel, met bloedende oren namen we afscheid van deze dramatische bejaarden band.  Personeel van ons Hotel zorgde dat Frank R. zijn hotel in kon, wij zelf gingen vrij snel ons mandje in na deze intense dag.

Frank R. had de nacht overleefd en kwam bibberend bij ons op de koffie. Mijn voornemen om lekker uit te slapen (mijn grootste hobby) werd eerst moeilijk gemaakt door Ron’s ochtendrituelen. Toen hij eindelijk opgetiefd was begonnen er van buiten allerlei akelige klanken de kamer te vullen. Ik had het kunnen weten, net als ieder jaar was er weer de veldrijders wedstrijd. Honderden figuren bezweet en vol met modder vinden het leuker om met een fiets over het strand te rijden dan met een paard. Zo’n evenement wordt altijd opgeleukt met schelle megafoons aan de lantaarnpalen. Het instellen van deze geluidsinstallatie is een uur lang gepiep en geruis zonder enig resultaat. Zoals bij iedere wielerwedstrijd hoor je daarna een hoop onverstaanbaar getetter. Het enige wat je daarvan begrijpt is dat de tetteraar erg enthousiast is over wat hij allemaal ergens ziet. Frank R. ging na zijn koffie naar zijn hotel om nog even bij te komen. We nodigden hem uit om in de avond samen met ons in het strandrestaurant te eten zodat hij in ieder geval een goed gevulde maag had mocht hij deze nacht in een kliko moeten slapen. De reservering werd uitgebreid naar 7 personen.

Na een stevig ontbijt kwam er een schaakbord op tafel en waren we getuige van een partij gespeeld door het computerschaakprogramma van Richard. Duizelig werden we van onverklaarbare zetten en eindeloze promoties tussen 2 programma’s.  Ik zou deze dag met wit tegen een kleine Turkse jongen spelen. Gisteren merkte ik op dat hij na iedere zet de tegenstander aan zat te staren. Ik word hier altijd wat ongemakkelijk van en probeerde me hier tegen te wapenen. Een schop onder tafel en keihard terugkijken zou de oplossing worden. Aangekomen in de speelzaal speelde ik met zwart tegen een grote blanke man…… De officiële opening zou nu plaatsvinden. In een keivolle zaal werd een toespraak gehouden en gewaarschuwd dat er met scanners gecheckt zou worden op fraude met telefoons. Wachtend op de mooie gongslag mochten we gaan beginnen. Ik denk dat de gong met een wattenstaafje geslagen is, weer bleef dit mooie geluid uit. Teleurgesteld begon ik weer met zwart mijn partij. Ik speelde te roekeloos, mijn aanval sloeg niet door en ik werd afgestraft door een gedegen spel met wit. De Turkse jongen zat me aan te staren en in zijn ogen zag ik ; wacht maar morgen pak ik jou ook. Frank speelde tegen Francis Lesman, niet de minste schaker. In een mooie partij ging eerstgenoemde ten onder. Johan speelde in deze moeilijke groep een remise waar hij erg content mee was. Richard, zwaar aangedaan door gisteren, trapte zijn tegenstander genadeloos van het bord. Met een glimlach van oor tot oor kon zijn dag niet meer stuk. Goos deed weer zijn ding, had meer aandacht voor andere partijen en pakte weer zijn volle punt. Ron wist ook zijn punt te pakken, ik heb er niets van gezien. Waarschijnlijk had zijn tegenstander een witte stok en een hond naast zijn rolstoel. Wederom werd het daarna gezellig in de Moriaan, zo gezellig dat we beseften dat onze reservering om half negen best wel laat was, en dat we in dit tempo het restaurant niet meer zouden vinden. Toen gebeurde er iets unieks in onze Wijk aan Zee geschiedenis, het voorstel kwam om even een uurtje een tukje te doen voor het eten. Iedereen vond dat een goed idee en hiermee is het begin van de aftakeling zichtbaar geworden. Een tukje van een uur voor het eten. Volgend jaar wordt het een tukje van 2 uur, en voor je het weet zit je met een zakje boterhammen in de jostizaal te spelen. Overdag een uurtje met Been op de kamer slapen is dan wel weer een hele kunst, dat lukt alleen als je al je sensoren kunt uitschakelen.

Bijgekomen van dit uitstekende plan waggelen we gapend het hotel uit richting strand. ieder had nog wat langer willen slapen. Duin op duin af, door het zand met straffe wind, schaken is een zware sport. Het Sunsea restaurant ontvangt ons zoals altijd vriendelijk en een grote lange tafel staat er voor ons klaar. Het 3-gangen menu is voortreffelijk en de sfeer is goed. Ik vraag aan een man aan een tafel naast ons om een foto van ons te maken, als dank maak ik dan een foto van hem met zijn gezelschap. Oh nee, zegt hij, ik wil niet dat iemand het vastlegt dat ik hier met dit gezelschap aanwezig ben. Zoek maar een ander! Ach ik doe het wel zegt een dame. Nadat ik het toestel omdraai lukt de foto van ons.

Voldaan en tevreden keren we terug naar ons Hotel waar een echte DJ het geluid verzorgt. Swingend begeven we ons tussen de stilstaande mensen door op zoek naar een zitplek. Aan de rand van de dansvloer raak ik in gesprek met mijn tegenstander van gisteren. Nou ja gesprek, ik luister en luister en luister. Ik bestel en luister en luister. Wanneer hij zegt dat hij niet goed ter been is, moeite heeft met duinen vanwege een spatader in zijn onderbeen zie ik mijn kans schoon en zeg, ik ben ook moeilijk ter been, een pannenkoek heeft mijn onderbeen er half afgereden. Hij staart me aan en zegt, oh ik moet even plassen. Wanneer hij terugkomt gaat het gesprek verder over de kwaliteit van elastische kousen tegen spataders. Hierna neemt zijn vriend het over en zegt te schaken net als Ajax. ik val direct aan met alles wat ik heb. Ik zeg dan verlies je zeker vaak? Ja eigenlijk altijd. Oh, net als Ajax, lol. Na het discogeweld gaan we slapen, Been die al een uur in bed heeft liggen bonken is blij dat de muziek eindelijk gestopt is. De volgende dag hoor ik van hem dat ik ging liggen en binnen 4 seconden sliep, een nieuw record.

Zonder muziekklanken en een schaakmaat die zachtjes lijkt te doen slaap ik heerlijk uit. Beneden aan de ontbijttafel is iedereen benieuwd of Frank R. in zijn budget hotel is binnengelaten en Goos gaat op onderzoek uit.

Tevergeefs wordt de zoektocht gestaakt en maken wij ons op voor de laatste match.

De Turkse jongen, ik schat hem 12 jaar, blijkt een hele vriendelijke aardige en beleefde gast. Ik besluit hem daarom niet per ongeluk te schoppen maar wel strak aan te kijken na iedere zet. Ik had beter gewoon naar het bord kunnen kijken want de stelling werd dermate gecompliceerd dat Richards programma er zeker bedenktijd voor nodig zou hebben. Zijn dame die diep in mijn stelling gepenetreerd stond viel 3 ongedekte stukken aan. Ik weet het, ik had het niet zo ver moeten laten komen. Na een kwartier denken vond ik een paardzet die alles dekte. Behalve zichzelf…. Mijn paard belandde in het doosje en kort daarna feliciteerde ik het lachende kereltje, die vond dat ik goed gespeeld had. Frank verloor van een sterke jongedame die hij nog kende uit de Mariko tijd. Johan haalde wederom een remise en wist daardoor als tweede te eindigen in zijn groep. Richard had de slag te pakken en vermorzelde zijn tegenstander en werd eveneens tweede in zijn groep. Goos had met een halfje voldoende om winnaar te worden van zijn groep. Promotie dus voor dit schaaktalent. Ron werd ondanks een verliespartij deze dag toch nog tweede. Waarschijnlijk kunnen ze behalve niet schaken ook niet rekenen in deze groep. De prijzen waren schaakboeken en iedere winnaar kon zijn collectie aanvullen met boeken waar behalve wat wormen niemand meer naar om zou kijken.

Ron zou de weg naar huis rijden was afgesproken met Johan. Ik nam angstig plaats op de achterbank omdat de kofferbak vol zat. Ik hield wijselijk mijn mond omdat ik wist dat ie bij ieder geluid achterom zou kijken in het drukke verkeer. Op de navigatie was een mooie brede groene lijn die aanwees hoe te rijden. Ondanks dit technische vernuft bleef Ron vragen welke kant hij op moest. Ik vertelde voorzichtig dat die groene strook geen hondenuitlaat zone was maar de te volgen weg. Toevallig werd er daarna niets meer gevraagd. Het mag gezegd worden, Ron reed ons allen keurig en beheerst in een moordend laag tempo naar huis. Volgend jaar weer zo. Maar ik heb gehoord van een naar aardappelschillen ruikende Frank R. dat hij in 2021 ook meespeelt en ook in ons Hotel gaat. Langzaam neemt Zundert  Wijk aan Zee over.

Kortsnoi