Lief Dagboek,                                                                                                                                  7-februari

Vandaag was een beetje een rare dag. Ik ging weer eten bij mijn favoriete restaurant: De Roskam in Zundert. Ik denk dat de kok een off-day had, want er ging vandaag meer fout dan goed..

Toen ik binnenkwam, zat de hele bovenzaal al vol, ik kon nog maar net een plekje vinden. Wij waren met z’n achten, vooral mensen uit Zundert en Breda. Maar aan de tafel tegenover ons zaten zelfs acht mensen uit Maarheeze! Ik denk dat die vaker komen, want ze kregen een gratis drankje. Altijd gastvrij, de mensen van De Roskam J

Ik kreeg zelf als eerste mijn bord opgediend. Ik had de weekspecial en wist dus niet wat ik krijgen zou. Het bleek een vol bord met twee kleine, levende paarden. Die aten hinnikend van geluk het hele bord leeg, Je kon ze zelfs beneden nog horen galopperen! Ik zat naderhand nog niet helemaal vol, maar desalnietteplus heb ik er wel van genoten (1-0).

Niek zat naast me en leek een lekker voorafje met paddenstoelen te krijgen. Deze bleken echter giftig, want tijdens het eten van het hoofdgerecht stormde Niek plots richting de wc. Ik laat je zelf bedenken of hij op tijd was of niet, en wat dat te betekenen had voor de vloer van de bovenzaal, wat het plafond van het café is (1-1).

Leo had weer zijn geliefde Blackmar-Diemerschnitzel besteld. Dit is een spectaculair gerecht wat heel moeilijk te bereiden is. Zoals ik al zei, had de kok een off-day. Want hoewel het er heel lekker uit zag, werd het elke hap minder lekker. Leo heeft zijn bord dus niet leeg kunnen maken (1-2).

Tussen het voor- en het hoofdgerecht sprak ik Frans, die zei dat hij nog niet zo lekker had gegeten. Ik weet niet wat er in de tussentijd gebeurde, maar de volgende keer dat ik keek, was hij bezig de laatste restjes van het bord te likken (2-2).

Frank vulde zijn maag zoals hij dat altijd doet. In een lopend buffet pakte hij steeds één blaadje sla, frietje of bitterbal, nam het mee naar zijn plek en at het rustig op. Dit ritueel herhaalt hij eindeloos. Een beetje vreemd, maar wel effectief want aan het eind van de middag deed hij zijn riem voldaan een gaatje naar links (3-2).

John had een aardig kunststukje besteld: twee marathonlopers die een toren probeerden te beklimmen. Dit is alleen zo’n machtig gerecht, dat ze al vol zaten na het eten van de toren en de hardlopers op het bord bleven liggen (3-3).

Sander zat eerst lekker rustig te eten, en gooide ineens zijn bord kapot op de grond. Toen iedereen naar hem keek, om te vragen waarom, deed hij het nog een keer! Dit tafereel zorgde er wel voor dat er mee eten op de grond lag dan in de buik van Sander, dus achteraf had hij zijn tweede bord toch moeten behouden (3-4).

Han was als laatste klaar met zijn gerecht. Het werd wel snel opgediend, maar hij besloot het bijna koud te laten worden. Toen de temperatuur bijna onder het nulpunt daalde, stopte hij alles in één keer in zijn mond. Helaas paste het niet allemaal in zijn mond en bleef er nog een klein beetje liggen (3,5-4,5).

Ach, lief dagboek, er gebeurden weer eens rare dingen in De Roskam. Gelukkig werd het desondankzij de dames achter de bar toch nog wel een gezellige avond.

Tot morgen. Dag, boek.