Afgelopen zaterdag stond de tweede van het eerste op het programma. Uw verslaggever kon er vorige keer niet bij zijn en dat was het team uitstekend bevallen; het sterker geachte Gardé 1 werd in Soerendonk met een overtuigende 5-3 verslagen. En hoewel a winning team never should be changed, besloten het dartbord en de pijlen van teamleider Niek anders.
Voor het hele team was dit de eerste ronde in de nieuwe, prachtige zaal van Het Wapen van Zundert. En waar sommigen een zingende kastelein op 1 been of een langslopende fanfare misten, gebeurden er voor anderen voor het eerst meer rare dingen óp het bord dan ernaast.
Tegenstander was de Eerste Goirlesche Schaakclub, een ploeg die we al een aantal jaren zijn tegengekomen in de promotieklasse en die garant staat voor spannende wedstrijden. Het Goirlese team kent een groot verloop van extreem sterke schakers tot ietwat mindere goden. Het Zundertse team daarentegen bestaat voornamelijk uit spelers die nog geen Trojaans Paard van een Kasteelmuur scheiden kunnen, maar daarin dan weer wel ongeveer even goed zijn.
In de nieuwe balzaal werd de dans geopend door Frans Smits. Al snel wist hij op bord 8 met voordeel uit de opening te komen en met een aanval zijn tegenstander in het nauw te drukken. Omdat ik me van zijn bord eigenlijk te weinig herinner en we er naderhand ook niet meer over hebben kunnen praten, neem ik aan dat de winst heerlijk bloederig was. 1-0.
Het bord ernaast herinner ik me beter, omdat Jorrit niet alleen de buurman van Frans was, maar ook die van mij. Na een uur of 2 wilde ik hem een draai om zijn oren geven omdat hij zo’n saaie stelling had opgebouwd, maar ik werd daarin geholpen door zijn tegenstander. Uit het niks dwong hij Jorrit zijn ongedekte toren te slaan, gaf 2x schaak en vervolgens Pe5!! Mat.
Er ging een uur voorbij en de overige 6 borden maakten langzaamaan progressie, tot de volgende beslissing viel op bord 1. Een beslissing die van alle schakers in de zaal, alleen Mitchell vooraf voorspeld kon hebben. Want vanwege zijn afwezigheid in ronde 1, moest hij voor straf op bord 1 gaan zitten, waar hij de 500 punten hoger gerate Thomas Kools tegenkwam. Zoals vaker leek de partij wat gezapig te beginnen, maar wisselde hij ineens van tempo. De zwarte dame kwam op h1 met een loper op h2. De witte dame kwam op f6 met een toren op g4. Er stonden torens en lopers in en deze werden met groot gemak geofferd. Toen de kruitdampen optrokken, stond Mitch een kwaliteit en wat pionnen voor en niet al teveel later was het punt zelfs helemaal over de streep. Een onverwachte maar zeer knappe 2-1! Nu moesten we de 4 ½ toch helemaal wel binnen kunnen halen?!
Bij de meeste mensen begon inmiddels wat tijdsdruk te ontstaan, maar zo niet bij Erik Roks. Al 15 zetten speelde hij met minder dan 5 minuten (per zet kreeg hij er 30 seconden bij). Toen, op zet 41 en eindelijk een halfuur extra, hoorde ik naast me op bord 5 een vloek: “Godver, ik moet hier natuurlijk gewoon g4 spelen en daarna pas f6. Ik pak gewoon de verkeerde pion?!” 2-2.
Ik ging bij Niek kijken en zag dat hij een goede stelling had. Objectief misschien niet eens heel veel beter, maar wel de ruimte en de mogelijkheid om zijn stukken beter te laten samenwerken. Ik zou niet weten hoe, maar op één of andere manier wint Niek dat soort stellingen altijd en zo ook nu. Er was een knap staaltje eindspelwerk voor nodig om dat ook duidelijk te maken aan Nieks tegenstander op bord 4. 3-2.
Intermezzo. De partijen begonnen dit keer om 12:00, omdat er ’s avonds een feest was in de zaal van het Wapen van Zundert.
Terug naar de partijen. Tycho van Dijk stapt om 11:40 uit bed. Hij gaapt een keer en rekt zich nog eens uit. Op zijn dooie gemak trekt ‘ie wat kleren aan, kamt zijn haren en stapt in de auto naar Zundert, waar hij om 12:10 met de handjes in de zakken komt binnenwandelen en even rustig een kopje koffie bestelt. Hij haast zich met een sprint van zo’n 2 kilometer per uur naar bord 2, waar tegenstander Alex van Laanen op zijn openingszet zit te wachten. De hele partij ontlopen beide spelers elkaar niet veel en na zo’n 3 uur wordt er besloten tot remise. 3 ½ – 2 ½
Remise was ook het resultaat tussen Daan van Dongen en Robin Verhoeven. In een kalme maar ingewikkelde partij wist de EGS’er een pion te winnen, maar had daar op het bord weinig profijt van, mede omdat het een dubbelpion was. Daan wist een vesting te bouwen met pionnen van hem en zijn tegenstander en de overgebleven stukken, waarna remise de enige logische uitkomst was. 4 – 3 en nog 1 partij over.
Ik had in het middenspel een voordeeltje opgebouwd door met wat stukken de pionstructuur voor de zwarte koning wat te veranderen. Als alle stukken er toen af gingen, stond ik gewonnen en dat gold ook voor wanneer ik langzaamaan mijn activiteit kon gaan uitbouwen. Na het kiezen van de volledig verkeerde volgorde hierin werd ik grandioos onder druk gezet en moest ik een belangrijke pion geven. Ik kwam een tempo te kort voor remise (of zelfs nog winst?) maar wist met een trucje remise te bereiken. Breed lachend bood ik remise aan en ging ik 2 biertjes halen. Op de terugweg lachte ik nog even Erik uit, die zei dat ik goed gevochten had maar nu toch maar op moest geven. Ik ging zitten, Ard van Beek deed zijn zet en als ik ter plekke door de grond zou kunnen zakken, had ik het gedaan. Ik had een truc over het hoofd gezien met 4-3 op het scorebord en daar nog een remiseaanbod bij gedaan ook.
4-4 tegen EGS. Dat hebben we wel eens beter gedaan, maar ook wel eens slechter. Feit is, in ieder geval, dat we 3 matchpunten meer hebben dan vooraf begroot. Ach, eigenlijk kunnen we nog gewoon kampioen worden. Maar never change a winning team!
Leuk verslag weer!