Afgelopen zaterdag was de laatste ronde van de KNSB-competitie 4^e klasse. We staan al een tijdje derde van onderen en dat leverde geen problemen op, totdat teamleider Jorrit 2 rondes geleden met het nieuws kwam dat er niet 2 teams, maar 3 degraderen. Ineens moesten alle hens aan dek om te blijven spelen op hetzelfde niveau als de afgelopen pakweg 10 jaar.

Dat hadden we goed begrepen. Afgelopen wedstrijd wonnen we met liefst 8-0 van Souburg, een uitslag die net zo zeldzaam is als bij een voetbalwedstrijd. Dit in tegenstelling tot 7½-½, wat wel een stuk vaker voorkomt in het schaken dan bij een voetbalwedstrijd. Hoe dan ook, hierdoor stonden we nog weliswaar 3^e van onder, maar op 1 matchpunt van De Drie Torens en De Baronie. Op doelsaldo stonden we derde in de poule, dus dat zat ook wel snor. We moesten dus een beter resultaat halen dan één van de andere 2 teams.

We speelden tegen Middelburg, een team wat qua rating bijna even laag stond als Souburg. Samen stonden de twee teams hopeloos onderaan. We speelden uit. Ik reed met Richard mee en zodra we in de provincie Zeeland kwamen, begon het meteen te regenen. Dit moest wel een voorteken zijn, daar waren we het snel over eens. We wisten alleen niet hoe we het moesten interpreteren, dus vervolgden snel ons gesprek over koeien, kalveren en computerschaak. Na in totaal anderhalf uur parkeerden we de auto een kilometer verder omdat het daar gratis was. We liepen richting de speelzaal en daar bleek maar weer eens dat Zeeuwse locaties écht anders zijn dan Brabantse:

Míddenin een woonwijk stond een wijkcomplex wat eigendom was van de woningstichting. Dit was een appartementencomplex van een stuk of 50 woningen, waarvan wij in nummer 40 moesten zijn. We openden de deur en kwamen terecht in het gemeenschappelijke trappenhuis, waar we werden gewaarschuwd om geen papier in de gang te zetten. Iets met brandgevaar. Ze waren daar sowieso nogal streng, want ook drugs en/of alcohol nuttigen en de hond los laten lopen waren niet toegestaan in het gemeenschappelijke gedeelte.

We moesten langs de kapper en de pedicure de trap op naar de woning op de eerste verdieping. Dat de speelzaal zo hoog lag was op zich prettig, want daardoor hadden we de hele tijd uitzicht op handhaving en konden we partijen spelen op hoog niveau. We werden er nog wel op gewezen om voorzichtig om te gaan met de traplift, want deze was de bewoners toch erg lief.

In nummer 40 kwamen we terecht in een tot schaakzaal omgedoopte woning. Er was een klein keukentje waar je zelf koffie kon zetten of een colaatje kon pakken. De club maakte hier nogal wat marge op: op de officiële prijslijst stond dat koffie €1 kostte, maar wij moesten er toch €1,25 voor aftikken. Op één plek was de muur doorgebroken. Als je de ‘deur’ opende, kwam je terecht in nummer 25, waar een biljart en een tweede toilet huisden.

Toplocatie.

Zodra de Van Dijkjes waren gearriveerd, begon de voorzitter zijn praatje: “jullie moeten handhaven, wij zijn al gedegradeerd” en konden we beginnen.

Vlak daarna smeet de tegenstander van Luuk zijn koning om. Hij had inmiddels al meerdere blunders gemaakt en complimenteerde Luuk met het bijzondere “dat was niet jouw verdienste, zo kan iedereen van me winnen.” 1-0.

Richard was de volgende die klaar was, hij rolde zijn tegenstander finaal op met een mooie combinatie in een open partij. 2-0.

Toen stond ik al een kwaliteit en een pion voor. Het leek nog even ingewikkeld, maar liep toch vanzelf uit. 3-0.

Daarna had Jorrit zijn tegenstander opgevouwen. Ik weet niet meer precies hoe, maar hij kwam niet in gevaar. 4-0.

Inmiddels zal Frans ook wel klaar geweest zijn. Hij schaakte zoals altijd compromisloos. In een erg atypische stelling stonden er meerdere stukken in, maar toch de meeste van de tegenstander. 5-0.

Aan ons zou het vandaag niet liggen.

Maar we gingen door. Niek had richting het eindspel een pionnetje gestolen en speelde een lastig toreneindspel, wat hij toch nauwkeuriger uitspeelde dan zijn tegenstander. 6-0.

John haalde wat meer speeltijd uit zijn contributie, maar ook hij kwam nooit in gevaar. 7-0.

Alleen Tycho piste het aardig weg. Hij speelde een bekende opening, maar zijn tegenstander vond een knappe voortzetting. Het kostte Tycho veel tijd en eerlijk gezegd.. Echt beter kwam hij niet te staan. Hij speelde nog lang door, maar het mocht niet baten. 7-1.

We hadden gereserveerd in een restaurantje om in spanning af te wachten wat de andere partijen zouden doen. Hoewel er meer personeelsleden waren dan gasten, deden ze het erg rustig aan en zo halverwege het voorgerecht kwam dan het verlossende woord: Baronie had verloren van de Pion en we klauterden over ze heen. We sluiten het seizoen zo toch goed af. We hebben veel pech gehad; als we verloren was het steeds met minimale marge. Maar als we wonnen – en dat deden we alleen tegen Zeeuwen – was de minimale uitslag 6½ – 1½. Arme lui.

We proberen het volgend jaar nog een keer in dezelfde klasse. Bedankt voor een mooi seizoen!

Jeroen